کد مطلب:33621 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:109

حقیقت این است كه این دو مقوله كاملا با یكدیگر سازگارند. فقط كافی است مفاد دقیق این قضایا مورد توجه قرار گیرند. در اینجا یك نكته ی اصلی و ساده ای وجود دارد كه نباید فراموش شود: «خدا گونه شدن» یا به تعبیر صحیح تر شرعی و دینی «تقرب و نزدیكی به خداوند»، فقط در سایه ی عبودیت حاصل می شود. تمام نكته این است كه آنها كه بنده ترند، نزدیكترند. آنها كه عبودیت بیشتری می ورزند، برای احراز این مقامات، شایستگی بیشتر پیدا می كنند. در كافی از یكی از اصحاب امام هادی (ع) روایت شده است كه گفت روزی كه امام جواد (ع) وفات كرد و امام هادی باطنا منصب امامت گرفت، امام هادی (ع) را دیدم. فرمودند:

انا لله و انا الیه راجعون

امروز ابو جعفر (ع) در گذشت (در آن زمان امام جواد (ع) در بغداد بودند و امام هادی (ع) در مدینه) به ایشان گفتم كه از كجا دانستید؟ فرمودند:

لانه تداخلنی ذله لله لم اكن اعرفها

زیرا نسبت به خدا احساس ذلت و خضوعی كردم كه تاكنون تجربه نكرده بودم. (اصول كافی، كتاب الحجه، باب 90، حدیث 5)

[صفحه 189]

یعنی وقتی امام به مقام امامت می رسد، خضوع و ذلتش نسبت به خدا افزون می گردد.

صفحه 189.